uczuciowa część przystankowa i najlepsze czeko naleśniki od Kasi

Znów otwiera się przede mną mrożący klimą autobus, a w mojej głowie otwierają się niewielkie klatki, których wnętrze razi durną nastoletniością.
Kochała go tak bardzo, że czuła, iż razem staliby się ciastem naleśnikowym. Nierozerwalnie związani, wylani na patelnię, oddychaliby razem tworząc nowe bąbelki. Trzymam otwartą książkę, a zamiast słów Jaclyn Moriarty po białych wyliterkowanych stronach krążą moje urojenia. Książka jest równie dobrym pretekstem do odgrywania miliona marzycielskich scen, co słuchawki. Albo po prostu ja jestem już w tym tak dobra.
Przystanek #2
Tuż obok ciemnozielonych drzwi z mosiężnymi klamkami, zawsze stoją tu trzy idealnie zaparkowane Vespy w najpiękniejszych z istniejących odcieni Vesp. Jest zbyt perfekcyjnie nawet jak na kulminacyjny punkt kampanii reklamowej.
W szklanej tafli, przez którą wydaje się, że całe miasto zwiększyło tempo i o którą opieram głowę, w pełnym słońcu mieni się moja cera. A tuż za rozszerzonymi porami (i źrenicami, to tłumaczy dalszą część:)), obok skuterów, widzę Chłopca. Chłopcze o nostalgicznym spojrzeniu i drażniących kosmykach włosów opadających filmowo na te niebieskie oczęta, wsiądź do 15-stki, wsiądź proszę.
Uniesione kąciki ust razy dwa.
Przystanek #3
Jeśli jednak kiedykolwiek jakiś szaleniec (np. ktoś o nostalgicznym spojrzeniu i drażniących kosmykach włosów opadających filmowo na niebieskie oczęta) przekona mnie do ślubu, to ja przekonam go do wizji pierwszego weselnego tańca przy tej piosence.
Przystanek #4
Chłopiec wysiadł, a ja, wpatrując się w tył jego kędzierzawej czupryny, przypomniałam sobie czasy, kiedy myślałam, że słowo 'ondulacja' to zakazane i brzydkie słowo.
Przystanek #5
Słowa Marguerite Duras Kochałam w nim jedynie siebie samą  rozsmarowuję w umyśle jak najlepsze lody na języku. (muszę kupić lody) Tymczasem nie mam z kim odtwarzać sceny w IKEI(tych wcześniejszych kilku minut) z 500 dni miłości.

Ale mam dla kogo usmażyć naleśniki. Bo jeśli pojawiają się naleśniki to... mnożę się i potrajam miejsce zarezerwowane na ten kulinarny cud.
Przepis pierwotnie należał do Neli Rubinstein, ale trafił do mnie od Kasi w podrasowanej wersji i to taka zasługuje na oklaski i pokłony. Z sosem cytrynowym zasługują na osobny poemat, jednak mi udało się pstryknąć fotkę tylko wariantowi z Nutellą, jagodami, skórką cytrynową, posiekaną czekoladą i agawowym syropem. Zawsze zachwycają.
Za Królewną:

Ciasto naleśnikowe:

1 szklanka mąki
1 szklanka mleka
3/4 szklanki śmietany (użyłam 30%)
szczypta soli
2 jajka
1 łyżka oleju
1 czubata łyżka kakao dobrej jakości

Mąkę, mleko, śmietanę i sól dokładnie zmiksować. Nie przerywając ubijania wmiksować kakao i jajka. Odstawić na około 30 minut. Kiedy ciasto odpocznie, smażyć cieniutkie placki (najlepiej na suchej, nieprzywierającej patelni) z obu stron.

Sos cytrynowy:

utarta skórka i sok z 3 cytryn
5 żółek
1/2 szklanki cukru
2 łyżki stołowe cukru pudru
3 łyżki stołowe brandy (można pominąć)

Żółtka, cukier, sok  cytryny i skórkę ubijać na parze.Ubijać aż sos będzie "trzymał" się łyżki. Podgrzać brandy, polać napełnione nadzieniem naleśniki posypane cukrem pudrem i podpalić.