They got a cherry pie there that'll kill ya.

Mam wrażenie, że blogowo dopadła mnie już chrypka, a koronki w tle przypominają pajęczynę. Ze starej skrzyni kilkuset przepisów, kurz chciałabym zetrzeć jednym ciepłym dmuchnięciem, a palcami wystukującymi rytm wpisu, pozbyć się ciszy niezręczności (bo to niezręczność powoduje ciszę, a nie odwrotnie, prawda?)

 Z kuli zachcianek (obok "kąpieli w ciepłym kakao" i "bielizny z porcelany"), jak z maszyny losującej, nad którą pieczę sprawuje pierwszy rząd czytelniczy, wypadła dziś wizja wśliźnięcia się tu z pomocą wiśniowego sosu.

Z blogami nieużywanymi jest jak z dziurą w kieszeni płaszcza. Wypadają z pamięci do czasu, kiedy wsuniesz w nie z zimna dłoń i zaczniesz drażnić nieświadomie nadpruty materiał wskazującym. I wiesz, że kiedyś usiądziesz po powrocie do domu z nitką w ustach, i poparzonymi od herbaty palcami wydziergasz coś nowego.

Z marskości blogowej ratują tylko przeszczepy. Ale nie domeny. Najlepiej mięśnia sercowego. Wtłoczenie do krwiobiegu myśli o dniach w kolorze wiśni* i łącznotkankowy system tęsknoty.

Porzucając encyklopedyczne warkoczyki słowne (tak jak biologię w tym roku szkolnym), zostaje nam osiemnaście centymetrów średnicy ciasta i trochę Twin Peaks. I o ile zwykle słodyczowości każą mi wrócić do embrionalnej błogości i skulenia zmartwień wraz z własną osobą, tak tutaj mamy oklaskiwany wyjątek. Po cherry pie się tańczy.

Cierpkość, maślaność i kruchość. To wystarczy na subatomowe problemy, rozkręcenie jednoosobowej imprezy we własnym pokoju czy doszczętne poplamienie ulubionej spódniczki.

Owinę się błękitnym aksamitem, napiszę prostą historię o człowieku słoniu i część wymażę swoją głową do wycierania. A to wszystko w przyciemnionym pokoju przy Mulholland Drive. Smacznego, panie Lynch.

Cherry Pie 

przepis Leili Lindholm

ciasto:

• 150g zimnego masła
• szklanka pszennej mąki
• 30g cukru pudru
• 1 jajko
• lodowata woda

nadzienie:

• 1 ½ litra wiśni (nie ma potrzeby rozmrażania)
• 85g cukru
• ziarenka z jednej laski wanilii
• skórka i sok z jednej cytryny
• 2 łyżki mąki ziemniaczanej 

+ roztrzepane jajko do posmarowania

 Mąkę, cukier i masło rozrobić opuszkami palców na kruszonkę. Dodać jajko i zagnieść pospiesznie. Jeśli ciasto będzie się rozsypywać- dodać odrobinę wody i uformować dysk. Owinąć folią i odstawić do lodówki.

Wiśnie, cukier, skórkę i wanilię podgrzewać na średnim ogniu w rondelku. Kiedy zmiękną, ale nie będą się rozpadać i syrop się zagotuje, zmniejszyć ogień do minimum i wlać mąkę wymieszaną z sokiem z cytryny. Podgrzewać chwilę aż sos zgęstnieje. Odstawić do ostudzenia.

2/3 ciasta rozwałkować, podsypując mąką. (na grubość około 5mm) Wyłożyć nim dno i boki foremki (18-22 cm) - jeśli to nie foremka silikonowa, najlepiej będzie wysmarować ją masłem i wysypać mąką/bułką tartą. Wyłożyć ostudzone nadzienie. Resztę ciasta rozwałkować tak samo i wykroić kilka małych dziurek centralnie. Rozłożyć na nadzieniu, mocno docisnąć boki i odciąć nadmiar ciasta. Posmarować roztrzepanym jajkiem (można posypać też cukrem) i wstawić piekarnika nagrzanego do 175'C. Piec na złoty kolor, około 35 minut. Lekko przestudzić przed podaniem. Obejrzeć obie serie z dodatkami. I przeczesać w myślach włosy Lyncha.

*Na te w kolorze pomarańczy mam już rezerwację.

PS. Najciszej jak potrafię, gratuluję Wam i sobie. Jesteśmy właśnie po wpisie, który nie ma w swoim grubym ściegu ani jednego słowa o tym, co dzisiaj. I jutro, i pojutrze.