cofnijmy się w czasie, czyli post którym rządzą nawiasy

Wakacje z deszczem i mgłą w tle, gorące cappuccino i czekoladki, śpiący na kolanach kot i nadzorujący naszą (moją i kota) znajomość z bezpiecznej odległości(bliżej się nie da) pies, to idealny czas na wspominki. Wszystkiego.

Zaczynając od tych, kiedy jako kilkuletnia dziewczynka obserwowałam o rok starszego kuzyna, układającego skrupulatnie żelki (zgadliście-misiowe Haribo) wokół talerzyka, pierwsze dwa koła w rowerze, przeraźliwy płacz w przedszkolu, jedzenie mini-gruszek (jak mogliście ściąć to drzewo, no jak?) z prababcią (obie wtedy miałyśmy ubytki w uzębieniu ;), poprzez te bardziej teraźniejsze jak odkrycie Kate Nash i zamówienie pierwszej płyty kilka minut, a może sekund?, później, wybieranie najtrudniejszych tematów na pracach klasowych z polskiego w podstawówce (dlaczego wszyscy wybierali listy? ;), kończąc na tych bardzo ówczesnych : wściekanie się na kota, który wciska wciąż te same przyciski na klawiaturze (nagrywanie płyt i e-mail to jego faworyci), uśmiech chłopaka sprzedającego czereśnie, Ben&Jerrys o poranku i Jimmy Mack na singstarze.
Najbardziej lubię wspominać drobnostki. One przynoszą najwięcej uśmiechu. A Wy? Co wspominacie najchętniej?

Przez tą moją sentymentalność zbyt często się zamyślam, uśmiecham sama do siebie, oblewam rumieńcem w kolorze rąk(i połowy kuchni przy okazji) po obraniu buraków i przeglądam archiwum własnego bloga. Jakbym miała za dużo czasu! ;)

Czasem śmieję się sama z siebie (ćwiczmy samokrytykę, ćwiczmy!), czasem myślę i ja coś takiego napisałam?, znów się śmiejąc, a niekiedy nachodzi mnie ochota na coś, co na już blogu pokazywałam.

 Tego posta i powtórki miało w ogóle nie być, ale uznałam, że ciasto zasługuje na pokłony i ponowne uhonorowanie.

We wrześniu(samo słowo przyprawia mnie o migrenę) poprzedniego roku napisałam coś takiego:

Najpierw food-procesor sieka ciasto. Potem lodówka je chłodzi. Następnie mikser ręczny ubija białka. Szpatułka z lekką pomocą wmiesza pozostałe składniki. Tarka zetrze ciasto. Piekarnik je zezłoci.
I najtrudniejsze zadanie należy do nas : trzeba czekać aż kompletnie ostygnie.

 Teraz, prawie 11 miesięcy później mogłabym napisać to samo.

To ciasto jest proste, ma dziwną nazwę i doskonale łączy w sobie kruchy spód, kwaśny dżem, lekko słodką masę (smakującą i wyglądającą jak sernik) pełną kokosa i kruszonkę vel spód na wierzchu.

Na dodatek ładnie wygląda, a to (mimo tego, że ludzie zarzekają się, że liczy się wnętrze! ) ważne, szczególnie jeśli jest okazja. Przyznaję (w ukryciu przed rodziną), że nie poznali i zjedli, pewni, że pochłonęli blachę sernika. A ta interesująca masa, która kryje się w środku, to nic innego jak kwaśna śmietana z innymi ciekawostkami.

Styropian
Źródło : Galeria Potraw, autor: wronka8, klik.

Ciasto:
3 szkl. mąki
1/2 szkl. cukru pudru
5 żółtek
2 łyżeczki proszku do pieczenia
25 dag. masła lub margaryny 

kwaśny dżem czy powidła, konfitura i wszystko inne, czego to człowiek nie wymyśli

Z podanych składników zagnieść ciasto i podzielić na 2 części. 1 część wyłożyć
na spód blaszki i posmarować powidłem śliwkowym lub inną konfiturą. Drugą
włożyć do lodówki lub zamrażarki.

Masa:
1 litr śmietany 18 %
20 dag wiórków kokosowych
5 białek
1 szkl. cukru - używam 1/2 szklanki
1 budyń śmietankowy duży
1 łyżka mąki ziemniaczanej
1/2 łyżeczki proszku do pieczenia

Białka ubić z cukrem, dodać śmietanę i pozostałe składniki. Wymieszać. Wyłożyć to na ciasto posmarowane powidłem. Na wierzch zetrzeć drugą część ciasta. Piec ok. 50 min. w temperaturze 180 °C.
Studzić ciasto ok. 3 godzin. A najlepiej schłodzić przez noc w lodówce.

 

 

Strasznie Was przepraszam za tego posta długiego tak, że możecie go rozłożyć na kilka dni do czytania, ale czas szybko leci, kiedy się słucha ulubionej muzyki. (Miałam napisać dobrej, ale nie chciałabym wywołać dyskusji na temat muzycznego gustu.)

Ostatnio towarzyszy mi cała dyskografia Arctic Monkeys i będę Was zanudzała, tak stopniowo, po jednej piosence. Dzisiaj możecie zrobić mi przysługę i wybaczyć.