Nowhere to Run

Jejuś, przecież ten post będzie prawie o niczym!

Popadam w skrajności, więc czasem post pojawia się raz na dwa tygodnie, a czasem będą dwa w ciągu kilkunastu godzin. Wszystkich, którzy przegapili wczorajszy, odsyłam tu, bo tego ciasta nie warto pomijać. 

Od kilku lat, zawsze po wakacyjnym wyjeździe, odczuwam tak zwaną depresję poprzyjazdową (tak, sama wymyśliłam to określenie). To okres, który trwa zazwyczaj około tygodnia i charakteryzuje się ciągłym przygnębieniem, uczuciem niezadowolenia ze wszystkiego i wszystkich(łącznie ze sobą), konieczny też jest anty-oficjalny strój (piżama albo rozciągnięty t-shirt sprawdza się najlepiej), a podkrążone oczy to kolejna cecha człowieka niezadowolonego ze swojej okolicy.

Ku mojemu zdziwieniu, w tym roku jakoś owa depresja mnie ominęła, ciesząc się z tego niezmiernie, postanowiłam pójść na niezobowiązującą przechadzkę po mieście, której celem miało być pouśmiechanie się do ludzi i kupienie wakacyjnego zestawu nudziarza(o którym niżej).

Lekka mżawka, dwadzieścia stopni na termometrze, brak słońca. Niby nie jest pięknie, ale t-shirt wystarczy. Na ulicy, znienajmilszymwyrazemtwarzy przywitali mnie mieszkańcy mojego miasta, w jakże modnych tego sezonu puchówkach. Na nic mój (wątpiący coraz bardziej) uśmiech, kiedy mijałam się z nimi na chodnikach, stałam się w jednej chwili niewidzialna i kompletnie nikt nie przesunął się nawet o centymetr (nie przesadzam, przysięgam!), aby zrobiło się milej i można było przejść. Moje ramiona trochę ucierpiały, ale aby się pocieszyć zajrzałam stragan, który miał mnie przywitać sezonowymi owocami.

Przywitaliśmy się, opuściłam go z garstką malin i taką samą ilością borówek. Smutne, że kosztowały dwa razy tyle co paczkowane mrożonki. Które nota bene, można dostać przez cały rok i nie trafimy na zgniłki.

Przy okazji dowiedziałam się, że Jimmy (tak, został z nami ;) też lubi maliny. Stwierdził, że borówki są zbyt kwaśne. Uzupełniamy się.

Pierwsza część zestawu Wakacyjny Nudziarz już jest, więc zajrzałam do księgarni, aby uzupełnić zapasy.

 Wyszłam z książką, o której istnieniu nie wiedziałam, a byłam strasznie ciekawa tej historii. I drugą, która sama wpadła mi w ręce.

Alicja w krainie rzeczywistości, czyli odpowiedź(wg Melanie Benjamin) na pytanie kim była tajemnicza dziewczynka, która zainspirowała Lewisa Carrolla? Na samą myśl o tej relacji mam ciarki. 

Natomiast o Strasznie głośno, niesamowicie blisko możecie przeczytać na przykład tu.
Poniżej Jimmy w krainie czarów. Często ma chwile zadumy.

Okazuje się, że nie tylko ja lubię zapach nowych książek.

A, żeby działalność mojego bloga na Durszlaku miała jakiś sens, oprócz zdjęć mojego śniadania będzie dziś dawka kofeiny. Okazuje się, że nie tylko mi nie pasował smak zaparzonej i schłodzonej kawy, ale po przydatne informacje, recepturę na kawowy koncentrat i piękne zdjęcia zapraszam Was do Agnieszki, aż nad Atlantyk.  A u mnie gif na cześć pysznej kawy, którą słodziłam syropem z agawy (tak samo jak zawartość miseczki na dwóch pierwszych zdjęciach). (przepraszam Was za tę Hulę Krasulę ;)

 Z dedykacją dla Agi i Asi muzycznie dziś (chyba) w ich klimatach.