słodko-kwaśno i o tym, jak umiejętnie przerywać łancuszki

W końcu dorobiłam się keksówki, a każda nowa forma jest dobrym pretekstem do upieczenia czegokolwiek. Przejrzałe banany też są dobrym powodem, a świeżo zerwane porzeczki aż się prosiły o wykorzystanie. Ach, jaka ja jestem uległa... ;)

Ciasto powstało w kilka minut, mniej więcej tyle ile zajęło mi zastanawianie się jakie ciasto zrobić. Najdłużej się piekło, ale to jest obowiązkowy punkt programu, poza tym to miłe uczucie, kiedy po całym mieszkaniu rozchodzi się zapach gorącego ciasta i bananów.

Jeśli bardzo Wam zależy, aby się nie udało, musicie się postarać. Trudno zepsuć cokolwiek, dla ułatwienia użyłam do mieszania zwykłej drewnianej łyżki, nie spoglądając nawet na mikser. Krótko mówiąc-wystarczą Wam dwie miski, łyżka, foremka i odrobina, dosłownie kropelka chęci.

A potem możecie przez kilka dni (bo taka uroda ciast bananowych ;) cieszyć się jego smakiem. To idealne ciasto na piknik, choć wyglądając przez okno ostatnia rzecz, która wpada mi do głowy, to właśnie piknik.

Porzeczki nie są obowiązkowe, możecie je pominąć, zastąpić jagodami, borówkami, czymkolwiek drobnym i lekko kwaśnym, bo cierpki dużo zmieni.

Ciasto bananowe z porzeczkami

przepis własny

125g bardzo miękkiego masła(kilka sekund w mikrofalówce)

175g cukru (użyłam białego i brązowego pół na pół)

150g kwaśnej śmietany (gęstej)

3 jajka

2 duże, przejrzałe banany, obrane i rozgniecione

400g przesianej mąki

2 łyż. proszku do pieczenia

2 garście umytych porzeczek

ewentualnie - trochę cukru gruba rafinada, do posypania na wierzch

Masło utrzeć łyżką lub mikserem z cukrem, aż trochę zjaśnieje, połączyć dokładnie ze śmietaną, jajkami i bananami. Delikatnie wmieszać mąkę i proszek do pieczenia, dorzucić porzeczki, ale nie mieszać zbyt mocno.

Przelać do dwulitrowej foremki, wyłożonej papierem do pieczenia, posypać cukrem, jeśli go używacie. Mogą też być płatki migdałowe czy posiekane orzechy. Piec ok. 1h 15 minut lub do momentu aż patyczek wbity w ciasto będzie suchy, w temperaturze 180'C. Przed krojeniem najlepiej wystudzić, bo ciasto może się rozpadać. Można polukrować.

___________________________________________________________________________________

 

W niedzielę doszła do mnie pewna przemiła informacja,  komentarz zostawił Tosiaczek z Tosiakowa, nominując mnie tym samym do zabawy One Lovely Blog Award. Bardzo jej za to dziękuję i z góry przepraszam, bo nie zastosuję się do końca do zasad.

Zasady są takie, że należy podziękować blogerowi, któremu nas nominował, podać jego link, logo wkleić na swojego bloga, napisać o sobie 7 rzeczy i nominować kolejne 16 osób (poinformować ich o tym). I tego ostatniego zadania nie wypełnię, więc czujcie się wszyscy zaproszeni.

A teraz uchylę rąbka tajemnicy...

1. Jeszcze trzy lata temu Holga nie przypominała Holgi w obecnej postaci, tylko prędzej wielkiego pączka. Schudłam dość spektakularnie, tłumacząc to wyrośnięciem z dziecięcych kształtów. Czuję się teraz o niebo lepiej, wagę mam w normie, a moje podejście do kulinariów zmieniło się o 360'. Gwoli wyjaśnienia: nie stosowałam żadnej diety, dotąd żadnej nie stosuję, tak już jest.
2. Jestem bardziej czuła na zwierzęcą krzywdę niż na ludzką. Nie mam takiej wrażliwości nawet w stosunku do tragicznych ludzkich historii, a zwierzęta zawsze mnie wzruszają.
3. Zawsze czułam się lepiej w towarzystwie starszych, do dzisiaj nie jest mi łatwo znaleźć wspólny język z rówieśnikami, szczególnie w temacie muzyki, zainteresowań, podejścia do miłości i uczuć i w sumie chyba do wszystkiego. Mam grupkę osób, z którymi owszem, rozmawiam, czasem się śmieję, ale nie łączy nas nic co mogłabym nazwać przyjaźnią.
4. Choć lubię Pawła Wilczaka, uważam, że jest beznadziejnym aktorem. Jeśli już jestem w tym temacie to nie przepadam za Nicolasem Cagem, po prostu nie znoszę jego wyrazu twarzy w każdym filmie. ;)
5. Uwielbiam moment kiedy w w niemal pustej kinowej sali, gasną światła. A nie lubię reklam, które zakłócają kinową ciszę i spokój.
6. Nadal lubię Nigellę, mimo tego, że moda na sympatię do niej minęła i coraz więcej osób deklaruje, że jest potworna.
7. Nie boję się burzy. W sumie to ja ją uwielbiam.

Choć niektóre punkty są z przymrużeniem oka, a niektóre wręcz przeciwnie i są chyba trochę zbyt wylewne, niech zostaną.

Dziękuję jeszcze raz za nominację z Tosiakowa i przepraszam, że nie wypełniłam obowiązku, ale to jest chyba pierwszy łańcuszek, który potraktowałam w miarę poważnie. Zawsze je przerywałam.