szczypta soli i sezon do narzekania

 Wrzesień. Czas podsumowań, prawie jak przełom stycznia i grudnia. Bo to też czas pożegnań (macham białą chustą na do widzenia, z łezką w oku). Skoro żegnam lato, witam szkołę. A idąc dalej tropem skojarzeń, muszę dodać, że zaczęło się odliczanie do piątku. Niektórzy to robią. Niektórzy po prostu odliczają godziny. A ja smętnie spoglądam na sekundnik na klasowym zegarze( w tym miejscu chciałabym upomnieć nauczycieli, którzy jeszcze o to nie zadbali-najlepiej jeśli byłby nad tablicą, wtedy wyglądam wiarygodniej, zupełnie tak, jakbym naprawdę uważała!). Kolejnym myślowym przystankiem jest chroniczny brak czasu. Ale to nieważne, na to narzekam sobie skromnie klnąc, kiedy z godziny 16 robi się 24 (bo wcześniej oczywiście-sekundnik). No, ale potem to mam czas tylko dla siebie, swojego łóżka, kuszącej jak nigdy wizji ciepłej kołdry, grubych skarpet i ciemności. Jak ktoś mógł wpaść na to, że osiem godzin snu wystarcza?

Każdy ma swój własny powód do narzekania. Ale ja nigdy nie rozumiałam i nie łączyłam się w bólu z osobami, którym brakuje upałów, a nadchodząca jesień i zima to przerażająca wizja. Ja lubię się zaszyć w domu. Mieć powód, aby obejrzeć więcej niż zwykle filmów, wypijać kakao, jedno za drugim, a w bezsenne noce upiec coś, co obudzi resztę zapachem cynamonu, goździków i...czekolady oczywiście. Jeśli już będę za czymś tęsknić, to za wizją dwumiesięcznej wolności i świeżymi malinami.I tyle. No, może jeszcze za moją sukienką w groszki.

Przechodzę jednak do lodów. Zupełnie szczerze piszę, że to moje ulubione lody ever. Wiecie już pewnie, że słodkie ciasta-ulepki to nie dla mnie. Unikam ich bardziej niż ognia(blizny po poparzeniach o czymś świadczą), ale krówki, Werther's Original, masa kajmakowa lub , moje ukochane ostatnio, mleko w tubce (słodycz x9723847) to rzeczy, które nie mieszczą się w żadnej kategorii. One mogą być za słodkie, one mogą wręcz przesładzać do mdłości, zaklejać mi usta, mają po prostu na to monopol. 

Te lody to właśnie Werther's Original w kremowej, ciężkiej i konkretnej, mrożonej postaci. I ta sól. Solony karmel jest magiczny. Ma się ochotę, zjadając którąś tam z kolei dokładkę (chociaż podobno nie można ich zjeść zbyt dużo, pfff!) spojrzeć w niebo i podziękować samaniewiemkomu za to, że sprowadził na Ziemię Davida Lebovitza i pomógł mu opracować ten przepis.

W oryginalnym przepisie robiło się jeszcze osobno karmel, następnie pokruszony dodawało do lodów w fazie mrożenia, ale odpuściłam sobie ten etap. Jeśli jednak macie ochotę tak zrobić, zapraszam do oryginału. 

Lody karmelowe z solą vel NIEBO

przepis Davida Lebovitza 

2 szklanki pełnotłustego mleka(2% wchodzi w grę)
1 1/2 szkl. cukru (300g)
4 łyżki masła (solonego lub zwykłego plus szczypta soli)
1/2 łyż. soli morskiej
1 szklanka(250ml) śmietany kremówki
5 dużych żółtek
¾ ekstraktu z wanilii(pominęłam)

 Cukier wsypać do szerokiego rondelka lub wysokiej patelni. Podgrzewać na średnim ogniu. Po pewnym czasie (obserwujcie!) cukier na brzegach zacznie się rozpuszczać, delikatnie, szpatułką zamieszać od czasu do czasu. Podgrzewać aż cukier zbrązowieje, ale nie dopuścić do przypalenia. Dodać masło i sól, zamieszać, rozpuścić. Szybko wmieszać śmietankę. Cukier znów się skarmelizuje, ale podgrzewać, aż całkowicie się rozpuści. Dodać szklankę mleka. W osobnej misce roztrzepać żółtka, połączyć z częścią jeszcze gorącej śmietanki, przelać do reszty, do rondelka i podgrzewać, aż zgęstnieje. W międzyczasie, do dużej miski wsypać sporo lodu, dolać zimną wodę i umieścić na takiej konstrukcji mniejszą miskę, z pozostałą szklanką mleka. Wlać do niego mieszankę z rondelka, zamieszać i ostudzić. Następnie schłodzić przez minimum 8h. Po tym czasie zamrozić mieszankę w maszynce do lodów lub zamrażać metodą miksowania co 40 minut. Nie zjeść wszystkiego od razu.