miodowe buchty

Jesień się trochę wtrąca. Wszystko topi się w błocie, a wiatr szarga włosami. A nie mówiłam, że zawsze zaczyna się od pogody?
Na kartce w linię fioletowego zeszytu spisuję marzenia. Brak wiary w postanowienia kazał mi tak to nazwać.
Pomiędzy szesnastym a siedemnastym punktem sprawdzam jaki piankowy wzór wyczarowało dla mnie kakao.
Wieszam Klimta w czarnych ramkach, a na korkowej tablicy kończy się miejsce. Zbyt dużo inspiracji, zbyt mało chęci.
Lepię dziesiątki niekształtnych klusek, rozsypuję mąkę, a na deser rozkruszam drożdże.

Oglądam film, który powinnam obejrzeć dawno temu, słucham czegoś co odkryłam za późno. Wspólny punkt obu tych rzeczy trochę o mnie mówi.
Piekę coś, co zaczęłam piec bardzo wcześnie i chyba dlatego mam do drożdżowego taką słabość.
Nikt mnie nigdy przed drożdżami nie napawał lękiem i ja też Was nie będę. Złota zasada brzmi nie przestrasz drożdży temperaturą. I tyle. Bo zasada daj im czas skończyła się wraz z nadejściem epoki hasła bez wyrastania.

Dziś są buchty, które wpadły do foremki na miniaturowe babki. Zależnie od rodzaju użytego miodu, zmienia się ich charakter. Odmienności nadać im możecie przez dodanie skórki z pomarańczy czy cytryny, a może ktoś wymarzył sobie wanilię?

Można upiec pojedyncze bułeczki albo zbliżyć je ku sobie w formie, jak w oryginale.

szalona animacja świetnie oddająca czas ich znikania