365 dni.

klik

365 dni, 58 obserwatorów, 19493 wyświetleń, miliona uśmiechów, setki komentarzy, 163(teraz już 164) kliknięć publikuj posta, dziesiątki kilogramów cukru i jeszcze większej ilości mąki, później, piszę ten post.

Mój blog zakończył okres niemowlęcy, a rozpoczął wczesne dzieciństwo. Jak dużo jeszcze urośnie i wydorośleje? Nie wiem. 

O tym, że mija rok, pomyślałam miesiąc temu. Ale jak, na pewno? 30 maj? Wtedy czułam upływ czasu. 

Dziś już nie. 

Bardzo chciałabym napisać, jak się tego dnia czułam. Tego, kiedy założyłam bloga. Niestety, słaba pamięć zarejestrowała tylko, że czułam się beztrosko, w końcu zbliżające się wakacje, upał. Nawet nie pamiętałam, że to była niedziela. 

Długo zastanawiałam się co dzisiaj napisać i postanowiłam zaczął od początku.

Planowałam bloga od dawna. Zdjęcia jedzenia i tego co wyszło z mojego piekarnika robiłam od kiedy zaczęłam interesować się kuchnią.

Jako mała dziewczynka pomagałam mamie w kuchni, ale bardziej od mieszania, wałkowania i ubijania, wolałam jedzenia. W ciągu kilku miesięcy wszystko obróciło się o 360 stopni i dziś, zamiast pałaszowania wolę mieszanie, wałkowanie i ubijanie. 

Miałam wtedy 11 czy 12 lat i aż wstyd się przyznać, ale zaczynałam od babeczek Dr.Oetkera. 

Potem myśl : Ale dlaczego mam kupować mąkę, cukier i kakao razem, skoro mogę wyjąć wszystko z szafki, zamieszać w odpowiednich proporcjach i efekt będzie ten sam?

Później okazało się, że gotowiec nie dorównuje własnoręcznemu odmierzaniu składników.

W poszukiwaniu przepisu sięgnęłam do wujka Google. Zajrzałam na Kwestię Smaku i w oko wpadły mi te babeczki. Zachłysnęłam się pasją, zdjęciami, kolorami, różnorodnością. Po kolei były : White Plate, Strawberries from Poland, Moje Wypieki, Bea w kuchni i wiele innych, które czytam z zapartym tchem do dziś. 

 Wpadłam po uszy jak nigdy dotąd. Oglądałam, zapisywałam. W  tym czasie leciał jeszcze program Marty Gessler, u której spodobał mi się karmel. Miłość od pierwszego wejrzenia. Czekolada i słodkości były moimi przyjaciółmi od zawsze, ale  Milky Way i Kinder Niespodzianka to nie to samo co domowe brownies, prawda? Zaczęło się pieczenie na poważnie, coraz częściej, coraz intensywniej i z coraz większym wyczuciem.

Gdybym urodziła się kilkadziesiąt lat wcześniej we Francji, terminowałabym pewnie w Paryżu pod kierunkiem monsieur Loyala, jak M.Roux. Urodziłam się jednak w innych czasach i w odległym miejscu, i coraz częściej zdaję sobie sprawę, że to tylko hobby. 

Kiedyś martwiłam się, że jestem osobą bez pasji. Każdy dookoła coś zbierał, czymś się interesował, chciał od zawsze zostać np. operatorem koparki (prawdziwy przypadek, pozdrawiam K. ;)... A ja? Kim chciałam zostać? Fryzjerką, architektką, a potem stewardessą. Nic nie przetrwało.

Teraz zauważam coś zupełnie odwrotnego: moi rówieśnicy nie mają pasji. Oprócz kilku osób, które interesują się sportem, reszta nie ma ulubionego zajęcia. Nie mają czegoś, co ich odpręża, sprawia radość. Trochę mnie to przeraża. Ale wróćmy do bloga, w końcu to jego święto.

Ostateczną motywacją do założenia bloga okazała się historia Julie Powell w książce i filmie Julie & Julia. Rok niebezpiecznego gotowania oraz prezent, który sobie osobiście sprawiłam, książka Nigelli L. How to be a Domestic Goddess?.

Myślę, że nikt z Was nie wie, ale początkowy plan był taki, że w 365 dni zrealizuję wszystkie przepisy z tej książki. A jest ich ponad 400. Założyłam nawet bloga i przez blisko tydzień zrobiłam około 10 przepisów. (Oczywiście zrobiłam ich dużo więcej, ale w ciągu tamtego tygodnia tylko tyle)Przytłoczona szkolnymi obowiązkami i z rosnącą wątpliwością we własne siły, zlikwidowałam bloga.

Kilka dni później powstało AddandMix. I tak, nadal z wątpliwościami, niepowodzeniami, wpadkami, ale i uśmiechem i radością, przetrwał do dziś.

Myślę, że blog nie zmienił się zbyt bardzo. Swoją zmianę widzę. Sporą. Ale tak to już chyba jest w tym wieku.  Blog to nie tylko przepisy, moje przydługie opisy czy błędy ortograficzne - to moje wielkie wspomnienie, które wciąż tworzę i , o którym kiedyś, jako staruszka opowiem wnukom. Koniecznie przegryzając ciasteczka, albo dobry sernik ;).

AddandMix, to przede wszystkim Wy. Gdyby nie komentarze i zaglądanie tu, bloga by nie było. Zniknąłby tak jak pierwszy. Ogromne podziękowania należą się Wam, a w szczególności ściskam Delie, Asię, Weroniko, Mru, Polkę, Annę-Marię, Kasię i wszystkich, o których nie wspomniałam bezpośrednio, ale którzy są tu od dawna. I tych, którzy są tu po raz pierwszy. 

Dziękuję!

I przepraszam od razu, że blog ukierunkował się na kulinaria. Z lomo mam ostatnio problemy i chwilowy brak weny.

I tak wyszło, że znów się rozgadałam. Znów nie wiedziałam co napisać, a napisałam za dużo. Nie przejmujcie się, kolejnego tak ciężkiego do zgryzienia posta, możecie się spodziewać za rok ;).

Ponieważ tak jak wspomniałam, blog zawdzięczam i Wam, pozwalam sobie zadać kilka pytań. 

Ja zawsze jestem ciekawska, więc daję Wam wolną rękę- odpowiem  chyba  na wszystko.

Później zapraszam Was na kolejną porcję rabarbaru.